Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;

Ξεκινησα να διαβαζω το βιβλιο "Ο χορος της θεας"-Δημητρα Ιωαννου.. Ωραιο φαινεται.
Ηθελα να το διαβασω απ'οταν πρωτοβγηκε,μου ειχε τραβηξει το ενδιαφερον.

Τελείωσα την Υπόσχεση της ευτυχίας και σύντομα θα ξαναπιάσω το Νυχτερινό τρένο για Λισσαβόνα που το είχα αφήσει γιατί είχε αρκετή φιλοσοφία αν και δεν ήταν δύσκολο βιβλίο.

Διαβάζω τα Ξωτικά του Ναούμ Θεοδωσιάδη (πάντα είχα απορία για το όνομα-επίθετο Ναούμ), μια καταγραφή των εξωτικών πλασμάτων για τα οποία υπάρχουν αναφορές παγκοσμίως, των συνηθειών τους, καθώς και της αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους.
Ευχάριστο για όποιον του αρέσει αυτού του είδους η θεματολογία.

Ενδιαφερον! Πρεπει να το εχω ξανακουσει αυτο το βιβλιο. Ανηκω στους ανθρώπους που τους αρέσουν αυτα!

Διαβάζω το Μυστικό του συζύγου και θα το απολάμβανα περισσότερο αν δεν είχα φροντίσει να μάθω όλα τα σπόιλερ! Είμαι περίεργη .

Έπιασα το Μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας. Αστυνομικό σε αρκετά λογοτεχνικό ύφος που όμως κάπου με μπέρδεψε.
Η Μασσαλία του συγγραφέα είναι το ίδιο... "ελκυστική" με τη Νάπολη της Φερράντε μην πω και περισσότερο. Πονεμένες ιστορίες και συμμορίες αλλοδαπών και νεοναζιστών.
Συγνώμη ρε Ιζζό αλλά άδικο έχουν και οι Γάλλοι που φεύγουν από το κέντρο; Να κάτσουν να κάνουν τί, να φάνε καμιά αδέσποτη για να μην τους πούνε ρατσιστές;

Διαβάζω το Who slashed Celanire's throat? της Maryse Conde. Αφρικάνικος μαγικός ρεαλισμός. Διηγείται την ιστορία μιας μιγάδας από τη Γουαδελούπη που θέλει να βοηθήσει τον τόπο της να προοδεύσει (διατηρεί ορφανοτροφείο για κορίτσια, πολεμά τα έθιμα των ντόπιων όπως το FGM και οι ανθρωποθυσίες) αλλά είναι και γκαντέμω. Άνθρωποι που εμπλέκονται μαζί της παθαίνουν διάφορα μυστηριωδώς.
Τελειώνει σύντομα και θα πιάσω το "Όσα χάσαμε στις φλόγες" της Αργεντινής Mariana Enriquez, διηγήματα τρόμου για την περίοδο της δικτατορίας Βιδέλα.

Τελειώνω τις Αλήθειες και ενοχές της Μοριάρτι. Αυτή τη φορά ήμουν πιο καλό κοριτσάκι αλλά πάλι δεν κρατήθηκα και είδα κάποια σπόιλερ για να βεβαιωθώ ότι αυτή τη φορά όλα θα πήγαιναν καλά

Spoiler:

Ξεκίνησα το μικρό βιβλίο Η μικρή Μπιζού: μια κοπέλα περνά μια γυναίκα που βλέπει τυχαία στο μετρό για τη χαμένη μητέρα της και την ακολουθεί. Τι θα γίνει θα δούμε...

O φύλακας του φωτός: μου αρέσει ο απροκάλυπτος ρομαντισμός και η αισιοδοξία του συγγραφέα. Ταμπού αυτά για άνδρα φαίνεται όμως ότι ο ίδιος έχει διαπεράσει τον "γυάλινο τοίχο" του.

Σήμερα ξεκίνησα την Αφροδίτη του Ξενόπουλου και είμαι ήδη στη σελίδα 70. Γενικά μου αρέσει ο Ξενόπουλος (μέχρι στιγμής περισσότερο οι μυστικοί αρραβώνες και η αναδυομένη), είναι ευκολοδιάβαστος και δεν σε κουράζει. Είχα πάρει το βιβλίο με την εφημερίδα real news που έδινε πολλά βιβλία του Ξενόπουλου. Αν κάποιος γνωρίζει από που είναι η εικόνα του εξωφύλλου

θα ήθελα να μου το γράψει γιατί δυστυχώς στο βιβλίο δεν αναφέρεται.

Τελειώνω τον Ιδιωτικό βίου του Μάξουελ Σιμ και εκεί στο τέλος τέλος το μυθιστόρημα παραγίνεται... αγγλικό. Παρόλα αυτά ήταν ένα βιβλίο που με διασκέδασε και με άγγιξε .

Για τον πίνακα δεν ξέρω.

Διαβάζω "Το λιμάνι των χαμένων γυναικών" της Νάγιας Δαλακούρα. Μοιάζει με (αργεντίνικη) τηλενουβέλα εποχής, ο,τι πρέπει για εραστές των λάτιν: Ρίο δε λα Πλάτα, μάτε γιέρμπα, τάνγκο, γκαούτσος και η Γη του Πυρός...

Υπόθεση:
Μπουένος Άιρες, 1912.
Η Ρόζα φτάνει στο μεγάλο πόρτο της Νότιας Αμερικής έχοντας επάνω της ακόμα το άρωμα της Σικελίας. Μια μετανάστρια ανάμεσα σε χιλιάδες, που ονειρεύεται μονάχα να στεριώσει, μα αγνοεί ότι η ευτυχία βιάζεται να πετάξει μακριά.

Ο Λουίς, νταής του ισπανικού γκέτο, με ρίζες ανδαλουσιανές, ζει στον υπόκοσμο του λιμανιού και δεν ονειρεύεται ποτέ. Ξέρει ότι εκείνο το λιμάνι θα έχει στέμμα του πάντα τη θλίψη.

Από τη γη της Αίτνας έως τη Γη του Πυρός οι δυο θα βυθιστούν σε ένα περιπετειώδες ταξίδι προσπαθώντας να χορέψουν έξω από τη σκιά τους. Με φόντο τον κόσμο των θρύλων και των ιθαγενών, όπου ο έρωτας και η μαγεία ορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων, θα αγωνιστούν σκληρά για ένα κομμάτι ευτυχίας.

Ακούγοντας τόσα άσχημα για τους Ναΐτες ιππότες σε διάφορα συνομοσιολογικά βίντεο, όταν έπεσε το μάτι μου στη βιβλιοθήκη σε ένα βιβλίο με τίτλο Ναΐτες Ιππότες δεν μπορούσα παρά να το δανειστώ.
Αυτό και διαβάζω τώρα. Θα έλεγα πως δε διαψεύδει αλλά συμπληρώνει την εικόνα που έχουμε για τις Σταυροφορίες. Εμείς και ίσως και οι άλλοι ορθόδοξοι λαοί τις βλέπουμε σαν ένα πλιάτσικο με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων τόπων, κακώς όμως δε λαμβάνουμε υπόψη τη βαθιά θρησκευτικότητα της εποχής καθώς και ότι η μισή Ισπανία άνηκε τότε στους Άραβες. Οπότε πέρα από την πολιτική τα κίνητρα δεν ήταν πάντα ιδιοτελή.
Ο συγγραφέας έχει καλή γνώμη για τους Ναΐτες χωρίς να παραβλέπει τα άσχημα.
Όπως και να έχει είναι ενδιαφέρουσα αυτή η περίπτωση των καλόγερων-πολεμιστών .

Αλμοδοβαρεμένη Το βιβλιο αυτο το εχω στην (ατελειωτη) λιστα μου. Μου ειχε φανει κι εμενα ενδιαφερον οταν κυκλοφορησε.
mel ενδιφερον και αυτο με τους Ναΐτες Ιππότες. Οι Σταυροφοριες παντα μου κινουσαν το ενδιαφερον.
Πιστευα οτι θα διαβασω περισσοτερο τα Χριστουγεννα αλλα διαβασα μονο "Τα Χριστουγεννα του Ηρακλη Πουαρο"το οποιο ηταν πολυ ωραιο, κανα δυο αρελεκινακια και καμποσα κομικς (ειπαμε ειμαι αιωνια εφηβη)

Διαβάζω το "Stay with me" της Adebayo Ayobami, οικογενειακό δράμα, νιγηριανή λογοτεχνία. Ενδιαφέρον να μαθαίνω για κουλτούρες τόσο διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει.

Εγώ πάλι μετά από χρόνια διαβάζω ελληνική λογοτεχνία, το "Κοιμούνται τα πράγματα μαμά;".

Πήρα το Χιόνι τον Απρίλη θεωρώντας το ως βιβλίο της Ρόζαμοντ Πίλτσερ μια ασφαλή επιλογή (ότι ούτε θα με σοκάρει ούτε θα με στενοχωρήσει). Δεν είχα άδικο, αν για συγγραφέα τόσων best seller το μυθιστόρημά της μου φαίνεται αρκετά τυπικό και ως προς τη γραφή και ως προς την πλοκή. Περιμένω να ανάψει το ενδιαφέρον όταν η ηρωίδα θα γνωρίσει εκείνον που θα τη σώσει από τον επικείμενο γάμο της.

Αγαπω πολυ την Ροζαμουντ Πιλτσερ  και μου λειπουν μονο δυο βιβλια της.
Το ενα ειναι αυτο που διαβασες mel το "Χιόνι τον Απρίλη" το οποιο σκοπευω να αγορασω (Θα κυκλοοφορησει τον αλλον μηνα.) και το αλλο το ¨" Γαλαζιο δωματιο."
Κοιτα mel μου εννοειται τα καλυτερα βιβλια της τα εγραψε αργοτερα στην πορεια της,

Το Χιόνι των Απρίλη μου φαίνεται αρκετά eighties, καλοί και κακοί καπνίζουν, ο ήρωας είναι λίγο "μάτσο", ενώ μου άρεσε η "κακιά" που κάνει εντελώς σαν κακιά τηλενουβέλας . Έχει και Ελλάδα μέσα αφού η ηρωίδα και τα αδέρφια της μεγάλωσαν σε ένα ελληνικό νησί (αν η Ινδία αντιπροσωπεύει για τους Άγγλους το μυστήριο εμείς τους βγάζουμε κάτι αθώο ).

Aπ'οτιι ειδα το 1972 κυκλοφορησε.

Έτσι εξηγείται . Τώρα διαβάζω ένα αστυνομικό, πιο πρόσφατο και εντελώς διαφορετικού ύφους Το στίγμα. Ο τίτλος είναι παραπλανητικός το πρόβλημα της ηρωίδας δεν είναι το στίγμα που θα φέρει ως παιδί ενός κατά συρροήν δολοφόνου αλλά ο ίδιος ο δολοφόνος . Ωραίο είναι και ευτυχώς δεν έχουν επαληθευτεί τα σχόλια του τύπου "να μην το διαβάζει κανείς μόνος του στο σπίτι, όχι το βράδυ κ.λπ" γιατί ένα βιβλίο είπαμε να διαβάσουμε όχι να χαλάσουμε τη ζωή μας .

"Μόνο ένα χάρτινο φεγγάρι" της Κριστίνα Πίσκο και "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας" της Κολίν Μακόουλι.
Το πρώτο εντελώς αδιάφορο, σχεδόν δε θυμάμαι τι διάβασα. Ρομάντσο που διαδραματίζεται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ένα αμερικάνικο αεροπλάνο πέφτει στην Ιρλανδία. Οι πρωταγωνιστές δε μου έκαναν καμία εντύπωση, ήταν παντελώς άνοστοι. Το δεύτερο θεωρείται κλασσικό και στην εποχή του έκανε τρελές πωλήσεις. Μικρή είχα δει ορισμένα επεισόδια της σειράς. Αν χώνευα τους πρωταγωνιστές, ίσως να μου άρεσε.

Άρχισα το Μπελκάντο της Ανν Πάτσετ. Στην αρχή μου φάνηκε λίγο δύσκολη η γραφή αλλά τώρα κυλάει μια χαρά. Αφορά μία ομηρία από τρομοκράτες που γίνεται σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής (οι περιγραφές ταιριάζουν περισσότερο στην Κολομβία αλλά θα μπορούσε να ήταν και το Μεξικό).
Λεπτομέρεια σχετική με το φόρουμ μας: ο πρόεδρος της χώρας τη γλιτώνει γιατί αντί να πάει στη δεξίωση προτίμησε να μείνει σπίτι να παρακολουθήσει την αγαπημένη του τηλενουβέλα .

mel wrote:

ο πρόεδρος της χώρας τη γλιτώνει γιατί αντί να πάει στη δεξίωση προτίμησε να μείνει σπίτι να παρακολουθήσει την αγαπημένη του τηλενουβέλα

Σωτήριες οι τηλενουβέλες Ποια ήταν η αγαπημένη του; Τη γνωρίζουμε;