Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;

Εγώ το "Έλληνες και Οθωμανοί 1453-1923" της Ζοέλ Νταλέγρ. Ό,τι λέει ο τίτλος . Αν και θα μπορούσε να πει κάποιος πως ως Έλληνες έχουμε ήδη διαβάσει αρκετά γι αυτή την περίοδο, πάντα υπάρχουν ενδιαφέροντα στοιχεία να μάθει κανείς.
Η οπτική της συγγραφέως περνά διακριτικά, πέρα από εξιδανικεύσεις ή ανιστόρητους αφορισμούς (υπό το πρίσμα προσωπικών απόψεων σαν κάτι δικούς μας ερασιτέχνες ). Η εκτενής και λεπτομερής περιγραφή των καταστάσεων οδηγεί με φυσικό τρόπο στην αιτιολογία των αποφάσεων-πράξεων.

Ενδιαφέρον ακούγεται. Ακόμα και οι ανιστόρητοι αφορισμοί σ'ένα βιβλίο είναι χρήσιμοι καθώς μας κάνουν να ψάχνουμε παραπέρα το ζήτημα ώσπου να φτάσουμε στην αλήθεια.

Εγώ περνάω φάση που θέλω κάτι ανάλαφρο. Γι'αυτό έπιασα το "Χτυποκάρδια στο κρανίο" της Έλενας Ακρίτα και δεν έχω παράπονο. Έξυπνη σάτιρα του lifestyle.

Στο βιβλίο που διαβάζω δίνονται κάποιες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για την ζωή και τους φόρους στην τουρκοκρατία, μία αστεία είναι το "κερατιάτικο" ο φόρος που πλήρωνε ο απατημένος σύζυγος που δεχόταν την μοιχαλίδα σπίτι του. Αυτό αφορούσε τους Έλληνες βέβαια, σε ανάλογη περίπτωση ο μουσουλμάνος γινόταν χήρος αφού η τιμωρία της γυναίκας του ήταν ο πνιγμός στην θάλασσα σύμφωνα με την παράδοση!
Να λοιπόν που κάθε φράση έχει τις ιστορικές της ρίζες .

:lol!: Σαφώς οι φράσεις έχουν ιστορική ρίζα.
Οι Οθωμανοί είχαν φαντασία όταν ήθελαν να γεμίσουν τα ταμεία τους. "Πλήρωσα τα μαλλιά της κεφαλής μου"
Ένας άλλος αστείος φόρος ήταν εκείνος της μακριάς κώμης. Οι άντρες με μακρύ μαλλί έπρεπε να πληρώσουν και πολλοί βγήκαν κλέφτες στα βουνά για να γλιτώσουν το φόρο. Στα βουνά, άφηναν μαλλιούρες ανενόχλητοι (τόσα πορτρέτα δείχνουν τους κλέφτες και τους αρματωλούς μακρυμάλληδες) για να δείξουν την περιφρόνηση προς το κράτος και τους νόμους του. Από κει μας έμεινε, φαίνεται, η αντίλληψη πως το μακρύ μαλλί είναι...επαναστατικό :lol!:

Έχω αρχίσει το μυθιστόρημα "Θα σε πάρω να φύγουμε" του Νικολό Αμανίτι. Στην αρχή ο τρόπος γραφής μου φάνηκε επιτηδευμένα προκλητικός αλλά σαν ιστορία έχει ενδιαφέρον.

Κοντεύω να τελειώσω το μυθιστόρημα "Ο δρόμος κοντά στο παλάτι" του Ναγκίμπ Μαχφούζ σχετικά με τη ζωή μιας οικογένειας στο Κάιρο του μεσοπολέμου. Αν και η γραφή είναι υπερφορτωμένη (ο συγγραφέας κάθεται κι εξηγεί το παραμικρό, ακόμη και τα πλέον φανερά) αξίζει σαν ιστορικό μυθιστόρημα.
Η μουσουλμανική οικογένεια όπως και η κοινωνία είναι βαθιά πατριαρχικές και πιστεύουν ότι οι γυναίκες είναι σαν τα κατοικίδια Αν έχουν το σπιτικό τους, φροντίδα και στολίδια, δεν πειράζει να μη βγουν ποτέ από το σπίτι και να ανέχονται οποιαδήποτε συμπεριφορά εκ μέρους του άνδρα τους για να είναι "τίμιες" Με κάτι τέτοια, συμφέρει περισσότερο να είναι κάποια "κοινή γυναίκα" σ'αυτές τις κοινωνίες. Οι τραγουδίστριες που έκαναν και κονσομασιόν, απ' ο,τι βλέπω, είχαν το ελεύθερο να κάνουν ο,τι τραβούσε η όρεξή τους και κανείς δεν τις κατηγορούσε. Μάλιστα, όταν έλεγαν τη γνώμη τους και τσακώνονταν ακόμη με τους άνδρες, εκείνοι το έβρισκαν χαριτωμένο!

Διαβάζω την Ντεζιρέ της Σελίνκο. Είναι ιστορικό μυθιστόρημα, η υπόθεση διαδραματίζεται την εποχή μετά την γαλλική επανάσταση. Μαζί με τα αισθηματικά της Ντεζιρέ που αρραβωνιάστηκε τον Ναπολέοντα αλλά ο δεσμός δεν ευτύχησε, σκιαγραφείται το κλίμα της εποχής, οι αντιλήψεις, υπερβολές, αυθαιρεσίες και οι σχέσεις με το παλιό καθεστώς αυτών που κατέλαβαν την εξουσία (αλλά μήπως θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς; και πολλά απ' αυτά ήταν δικαιολογημένα εδώ που τα λέμε). Ωραία και αστεία η προσφώνηση πολίτης σε κάθε φράση. Γενικά τα βιβλία της Σελίνκο απευθύνονται κυρίως σε εφήβους και διαβάζονται εύκολα αν και διακρίνω μερικές φορές μια επιπολαιότητα στο γράψιμο, που λέω ούτε εγώ να το έγραφα αυτό! Διάβασα πρόσφατα και το Ο άνδρας μου παντρεύεται σήμερα.

Ήμουν σε φάση για ρομαντικό μυθιστόρημα και διάβαζα αποσπάσματα από το Πιο δυνατή κι από το μίσος της Καριδάδ Μπράβο Άνταμς, βλέποντας πιο καθαρά τα θετικά και τα αρνητικά της ιστορίας αλλά αφού έπεσε στα χέρια μου η "Ιστορία του ισπανικού εμφυλίου πολέμου" του Χιου Τόμας άρχισα αυτό. Έχει αρκετές προσωπικές πληροφορίες και αναφορές σε περιόδους αιώνες πριν τον εμφύλιο που ήταν όμως αποτέλεσμα των όσων διαδραματίστηκαν και σε αυτές.

Σήμερα άρχισα τις "Δύο ορφανές" . Όπως και κάποιος που δεν ξέρει μπορεί να υποψιαστεί είναι ένα μελόδραμα γραμμένο σε παλιομοδίτικο ύφος. Εκτός αυτού ήδη διαπίστωσα κάτι τρύπες στην ιστορία και επίσης έχουμε τρεις θανάτους, μία τύφλωση, ένα χάσιμο μωρού, μία απαγωγή και μπόλικους διεφθαρμένους που θέλουν να εκμεταλλευτούν τα δύο αθώα κορίτσια. Θα το συνεχίσω γιατί περνάω καλά και γιατί άκουσα ότι έχει τρελό γέλιο.
Πώς και η Televisa δεν έχει προχωρήσει σε καμιά διασκευούλα του αριστουργήματος ;

Αν πρόκειται για δυο ορφανές που μπλέχτηκαν με τη γαλλική επανάσταση, μία βρέθηκε τυφλή σε οικογένεια απατεώνων-ζητιάνων και η άλλη την έψαχνε, έχει γυριστεί πολλές φορές σε ταινία. Έχω δει τη χολιγουντιανή εκδοχή με τις αδερφές Gish και την ελληνική που τιτλοφορείται "Πεντάρφανη στους δρόμους" Στην ελληνική, η τυφλή χάθηκε από την πραγματική της οικογένεια, την πλούσια, σ'ένα μπομποχάλαζο στην Κατοχή

Πού βρήκες την "Πεντάρφανη στους δρόμους" ; Στο google δεν βρήκα τίποτα.

Λάθος θυμόμουν τον τίτλο. Είναι "Ορφανή στους πέντε δρόμους" Θυμήθηκα το πέντε, όμως
https://www.youtube.com/watch?v=PW30GwUIMXw

Α μάλιστα, πασίγνωστος τίτλος, δεν ήξερα ότι η ταινία βασίζεται στις Ορφανές. Και έχει κάτι το ινδικό στη σκηνή στο λιβάδι.

Με μεγαλη καθυστερηση διαβασα το "Αγωνες Πεινας"
Αργησα γιατι αρνιομουν πεισματικα να το διαβασω σε pdf. :-P  Ηθελα τουλαχιστον το πρωτο βιβλιο να το εχω.Το απεκτησα πολυ προσφατα και χτες το τελειωσα.
Πολυ ωραιο..

paola wrote:

Με μεγαλη καθυστερηση διαβασα το "Αγωνες Πεινας"
Αργησα γιατι αρνιομουν πεισματικα να το διαβασω σε pdf. :-P  Ηθελα τουλαχιστον το πρωτο βιβλιο να το εχω.Το απεκτησα πολυ προσφατα και χτες το τελειωσα.
Πολυ ωραιο..

Έχω ακούσει τα καλύτερα γι'αυτή τη σειρά βιβλίων και σκέφτομαι να την αρχίσω κάποια στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι λίγο γιατί οι δυστοπίες δεν είναι το καλύτερό μου. Με πιάνει ψυχοπλάκωμα Τα έχω και τα τρία σε pdf, προβλέπω να μου γίνονται τα μάτια σουρωτήρι

Αλμοδοβαρεμένη wrote:

Έχω ακούσει τα καλύτερα γι'αυτή τη σειρά βιβλίων και σκέφτομαι να την αρχίσω κάποια στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι λίγο γιατί οι δυστοπίες δεν είναι το καλύτερό μου. Με πιάνει ψυχοπλάκωμα Τα έχω και τα τρία σε pdf, προβλέπω να μου γίνονται τα μάτια σουρωτήρι

Η αληθεια ειναι οτι τα δυστοπικα ειναι λιγο ψυχοπλακωτικα.Αλλα σε γενικες γραμμες μου αρεσουν πολυ τα βιβλια που σε βγαζουν εκτος πραγματικοτητας.Ειναι ωραιο βιβλιο,εχει και σκληρες στιγμες και συγκινητικες,και αν δεν ειχα δει τις ταινιες θα μου ειχε κανει ακομα μεγαλυτερη αισθηση.Αλλα και παλι μου αρεσε πολυ,γιατι οπως και να το κανουμε ειναι αλλο η ταινια και αλλο το βιβλιο,οπου διαβαζεις τις σκεψεις του ηρωα,τα συναισθηματα του,τις αναμνησεις του κ.τ.λ.

Αυτό το καλοκαίρι το έριξα στον Σαίξπηρ. Διάβασα το βασιλιά Ληρ και χθες τέλειωσα το Μακμπέθ. Τώρα έχω αρχίσει το Ριχάρδο το Β'. Άμα το τελειώσω δεν θ' αρχίσω κάτι άλλο για κάμποσο καιρό γιατί έχω άλλες υποχρεώσεις και γιατί 3 σαιξπηρικά δράματα είναι αρκετά για φέτος. Πάντως μέχρι σήμερα πρώτος στην προτίμησή μου έρχεται ο Άμλετ.

Μεταξυ αλλων,διαβασα και το βιβλιο "Η σκλαβα Ιζαουρα",το οποιο ειχα πολυ καιρο στα αδιαβαστα.
Το αγορασα γιατι μου ξυπνησε μνημες απο την ομοτιτλη σειρα η οποια παιζοταν στα μεσα '80'ς,οταν ημουν παιδι.
Το βιβλιο μου θυμισε πολυ θεατρικο,και την υποθεση την βρηκα πολυ απλη,αν και καταλαβαινω οτι την εποχη που πρωτοκυκλοφορησε,ηταν αλλες οι συνθηκες,και γι'αυτο εκανε επιτυχια.
Ηταν καλο ομως. Απλο,αλλα μου αρεσε.
Το βιβλιο ειναι απο τις εκδοσεις "Ωκεανος" και εχει ομορφο εξωφυλλο.

Έχω διαβάσει κι εγώ το βιβλίο και συμφωνώ. Ωραίo αλλά λίγο αφελές για την εποχή μας. Βλέπω έναν συμβολισμό στους χαρακτήρες, έτσι για μένα δικαιολογείται το τέλος του Λεόνσιο.
Αν δεν το έχεις δει, διάβασε κι αυτό: https://thlenouvelotrela.forumgreek.com/t566-topic .

Ετσι οπως τα λες.
Διαβασα την κριτικη,και οντως παραειναι ενθουσιωδης. Δεν συμφωνω με τα τοσα καλα σχολια,αλλα γουστα ειναι αυτα.
Δεν ξερω,το βρηκα πολυ απλο,και οι περιγραφες απειροελαχιστες.Περιεγραφε πως ηταν οι ηρωες εμφανισιακα,και σαν χαρακτηρες,αλλα καθολου αλλες περιγραφες που να σε βαζουν σε εκεινη την εποχη,σε εκεινη την τοποθεσια κτλ.Κι ολα εγιναν πολυ γρηγορα.

Έχω αρχίσει το μάνγκα Lady Georgie που διατίθεται στο ίντερνετ στα αγγλικά. Για την ακρίβεια επειδή είμαι παραδοσιακή όπως έχω πει, μορφοποιώ τα καρέ, τα τυπώνω (φιλοδοξώ κάποια στιγμή να τα έχω συγκεντρωμένα όλα ) και μοιραία τα διαβάζω. Δεν έχω προχωρήσει αρκετά αλλά είναι ωραίο. Συνδυάζει γλυκά την παιδικότητα με την ανωμαλία .

mel wrote:

Συνδυάζει γλυκά την παιδικότητα με την ανωμαλία

Δηλαδή;

Εγώ διαβάζω το κόμικ V for Vendetta και δε μου φαίνεται να αξίζει την τόση φήμη του. Δεν είναι κακό αλλά δεν είναι και το κάτι άλλο. Ένας σούπερ ήρωας, κακοί-συνωμότες κι ακόμη κι οι πολιτικές αιχμές δεν είναι πειστικές (ο ήρωας μπερδεύει την ιδεολογία του με προσωπικά πάθη)

Αλμοδοβαρεμένη wrote:

mel wrote:

Συνδυάζει γλυκά την παιδικότητα με την ανωμαλία

Δηλαδή;

Έχει κάποιες ωραίες σκηνούλες και λόγια όπως:




Όμως... καλά είναι αυτά αν μπορείς να παραβλέψεις ότι είναι μεταξύ αδελφών. Η Georgie έχει υιοθετηθεί από μια οικογένεια Αυστραλών αγροτών με δύο αγόρια. Στην πορεία τα αγόρια την ερωτεύονται. Το γεγονός ότι ξέρουν την αλήθεια δεν το κάνει λιγότερο ανώμαλο, αφού μεγαλώνουν κανονικά σαν αδέρφια (διακρίνω κι έναν λανθάνοντα ερωτισμό κι από την πλευρά της). Αν δεν κάνω λάθος η Georgie

Spoiler:

!!!
Υπάρχουν και αστείες σκηνές όπως όταν η Georgie που ξεβρακώνει τ' αδέλφια της για να τους πλύνει τα ρούχα από κεκτημένη ταχύτητα γδύνει τον άγνωστο αριστοκράτη που έχει πέσει στα νερά για να μην κρυώσει . Γενικά είναι πολύ αυθόρμητη, γκαφατζού και αθώα ( ; ).  
Στην Ιταλία είχε κάνει πάταγο ως σειρά κινουμένων σχεδίων.

Ε, ναι όταν μεγαλώνουν μαζί είναι αδέρφια κι ας μην έχουν το ίδιο αίμα. Όχι να γίνουν κι ερωτικό τρίγωνο Θυμίζει τη Ramona με την Kate del Castillo που την είχε ερωτευτεί ο αδερφός της χωρίς να ξέρει πως ήταν υιοθετημένη, ένιωθε τύψεις και μόλις έμαθε την αλήθεια οι τύψεις εξαφανίστηκαν στο πιτς φυτίλι!

Επειδή η Ramona βασίζεται σε βιβλίο να υποθέσω ότι και εκεί το ίδιο γίνεται ; Εντελώς χαζό  . Υπάρχει και μια ταινία με τον Βοσκόπουλο και την Δούκισσα που είναι ερωτευμένοι και αναρωτιούνται για τα συναισθήματά τους και παλεύουν με αυτά, αλλά αργότερα όταν μαθαίνουν ότι δεν έχουν βιολογική σχέση όλα καλά .