Από στόμα σε στόμα (De boca en boca, ΕΡΤ3).

mel wrote:

Χθες που έβλεπα όλη τη φάση Clara-Pablo-Cristóbal θυμήθηκα την μαντινάδα "όποιος μεγάλωσε πολύ και θέλει το στεφάνι/ τα κέρατα στην κεφαλή μονάχος του τα βάνει". Μα συγκρίνεται τώρα όλη η ομορφιά και η ρώμη των νιάτων με την φθορά της κάπως προχωρημένης ηλικίας; Δεν θέλω να σκέφτομαι έτσι, γιατί ένας άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα αλλά και ψυχή και προσωπικότητα, και δεν ξέρεις ποτέ αν αυτό που κοροϊδεύεις σου συμβεί, αλλά έτσι σκέφτομαι...

Δεν είναι μόνο η σωματική διαφορά, αλλά και το χάσμα γενεών. Άλλη νοοτροπία, άλλα ενδιαφέροντα και θέλω έχουν οι ηλικιωμένοι και άλλα οι νέοι. Το καλύτερο θα ήταν, όποιος μεγάλωσε πολύ και θέλει το στεφάνι, να ψάξει σύντροφο κοντά στην ηλικία του. Έτσι δεν θα βάλει κέρατα στο κεφάλι του. Αν θέλουν συντροφικότητα, να κοιτάξουν κάποιον/α με τον/την οποίον/α θα μιλάνε την ίδια γλώσσα. Αν πάλι θέλουν φρέσκο ψάρι (όπως έλεγε ένα παλιό ρεμπέτικο) να μην τους κακοφαίνεται το κέρατο.

Πάντως έχει τύχει να έχω γνωρίσει ανθρώπους ας πούμε 15 χρόνια μεγαλύτερους (δε μιλάμε για γέρους) που να είναι πολύ πιο ανώριμοι και πολύ πιο παιδιά από μένα. Σ' αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει μια ισορροπία νομίζω αν κολλάνε κάπως δυο άνθρωποι. Κατά τ' άλλα συμφωνώ.
Αλλά τα έγραψα αυτά γιατί πώς να το κάνουμε δεν είναι το ίδιο οπτικά το Clara-Cristóbal και το Clara-Pablo. Η Clara με τον Cristóbal είναι απείρως πιο ταιριαστοί.

Δεκαπέντε χρόνια δεν είναι αρκετά για να χαρακτηριστεί η κατάσταση χάσμα γενεών. Όταν το 'γραψα είχα κατα νου ένα σκηνικό που γινόταν συνέχεια κάποτε, όταν ήμουν στο λύκειο. Τελειώναμε το σχολείο, καθόμασταν στο πάρκο μια παρέα κοριτσιών κι ερχόταν ένας παππούς γύρω στα 70 που μας κολλούσε. Έλεγε ότι ήταν χήρος, χρειαζόταν γυναίκα, σύντροφο κλπ. Η πλάκα είναι πως δέκα χρόνια μετά τον πετύχαμε στο πάρκο να γυροφέρνει τις μαθήτριες. Εμάς δεν μας κολλούσε πλέον, του πέφταμε...μεγάλες

Έλα Χριστέ και Παναγία . Μα εβδομηντάρης, σα δε ντρέπεται... Τώρα που το λες θυμήθηκα αυτή που είχα κολλητή όταν είμαστε παιδιά, ήταν δεκατριών και μια μέρα μου είπε ότι της την έπεφτε ο ψιλικατζής που εκείνη την εποχή θα ήταν κάπου σ' αυτή την ηλικία (των εβδομήντα). Δεν είπα τίποτα αλλά θεώρησα πως υπερβάλλει και πώς ο άνθρωπος ίσως είχε δείξει απλώς φιλική διάθεση. Αλλά δεν ξέρεις...

Δεκατριάχρονη; Ακόμα χειρότερα! Είναι αυτό που λες, μερικοί είναι πολύ πολύ ανώριμοι για την ηλικία τους. Οι εν λόγω εβδομηντάρηδες θα νόμιζαν ότι βρίσκονται στην εφηβεία και την έπεφταν σε πιτσιρίκες

Καλα κοριτσια σε τετοιες ηλικιες 70 και τι περιμενετε; Εχουν ξεμωραθει οι ανθρωποι βγαζουν ειτε ανωριμοτητα,ειτε απωθημενα. Σου λενε "ποσο θα ζησω;' και κυνηγανε τα τρυφερουδια.
Για μενα παντως ακομα και τα 15 χρονια ειναι χασμα γενεων. Το βλεπω σε μικροτερα ατομα απο μενα ποσο διαφορετικα μεγαλωσαμε,την νοοτροπια,την εξελιξη της τεχνολογιας που αλλαξε παρα πολυ την ζωη μας κτλ.
Κι εγω θεωρω οτι το καλυτερο ειναι να μην υπαρχει μεγαλη διαφορα στην ηλικια.

Είδα και το χθεσινό που τελικά δεν ήταν το τελευταίο όπως με είχε παραπλανήσει ένα ισπανικό σάιτ. Και δε θα μπορούσε καθώς αντί να κλείσουν όλες οι υποθέσεις άνοιξαν καινούργιες.
Είναι λίγο παράξενο πως σε ένα επεισόδιο μπορεί να υπάρχουν εξελίξεις αλλά να είναι βαρετό. Αυτό όμως που είχε φάση ήταν που ο Bornay ζήτησε απ' τον Cristóbal να χρησιμοποιήσει ακόμα και την γοητεία του για να πείσει την πρώην γυναίκα του να υπογράψει για την πώληση της εταιρείας . Αυτός προσπάθησε να το κάνει αλλά την τελευταία στιγμή έκανε πίσω! Ευτυχώς γιατί αν προχωρούσε θα έχανα πάσα ιδέα .

Αχ πολύ το χάρηκα που ο Cristóbal την έφερε για τα καλά στον Bornay ! Πολύ μ' αρέσει αυτός ο τύπος . Αχ Clara ξεστραβώσου και δες τι σε συμφέρει... συναισθηματικά.
Δεν κατάλαβα ποιο το νόημα τώρα που ο Mario και η Martina είναι πολύ καλά αυτός να ξανακολλά με μία πρώην του που ήταν λοχαγός στον πόλεμο του Αφγανιστάν! Η οποία δεν έχει την μισή ομορφιά της Martina αλλά έχασε το πόδι της για να του σώσει τη ζωή (πω πω φλασιά τώρα που το γράφω : μια ματιά τον ήλιο με γιορτινά, η Κάντυ Κάντυ ). Η Martina πρέπει να είναι λίγο κοντούλα έτσι όπως την βλέπω τώρα με τους άλλους. Και ίσως όχι η πιο δυνατή υποκριτικά, έχω λίγο βαρεθεί να την βλέπω να παίζει γουρλώνοντας τα όμορφα γαλανά της μάτια, αλλά χαλάλι της.
Ναι δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό, μπορεί να είναι κάρμα, τα είχε με έναν παντρεμένο, τώρα είναι η σειρά της να απατηθεί .

Και κερατάς και παραιτημένος (ή απολυμένος) μας βγήκε ο Pablo, αφού η Clara δεν αντέχει να τον βλέπει στο περιοδικό μετά το διαζύγιο. Αλλά αυτός έβλεπε κάθε μέρα τον Cristóbal αφού είχε μάθει τι έχει συμβεί. Μ' αρέσει που ο Cristóbal λέει στον Pablo "λυπάμαι" όταν αυτός του είπε πως χωρίζει με την Clara . Αυτό που δε μου άρεσε ήταν όταν ο Pablo παραδέχτηκε στην Candela ότι ουσιαστικά δεν ερωτεύθηκε καμία πέρα απ' αυτήν σ' αυτά τα είκοσι χρόνια αλλά... το νόμιζε! Σοβαρά τώρα ;
Την Tita και τον Óscar Bornay τους έπιασαν τα συναισθηματικά τους, τι άλλο θα δούμε . Που έχουν κάνει τέρατα .
Κατά τ' άλλα ασχολούμαστε και με μία υπόθεση στρατιωτικών που έκαναν βασανιστήρια στο Κόσοβο το 1999.

Τελείωσε κι αυτό... Λίγο βεβιασμένα κατά την γνώμη μου, ειδικά για το ζευγάρι που μ' ενδιέφερε, την μια στιγμή η Clara μισούσε τον Cristóbal, την επόμενη πήγε μαζί του. Τουλάχιστον τους έδωσαν μια προοπτική.
Γενικά ήταν μια ευχάριστη σειρά με καλό ρυθμό, αν και δεν είχαν το ίδιο ενδιαφέρον όλα τα επεισόδια. Ένα από τα μείον της η "λαϊκή οικογένεια" που ευτυχώς μας αποχαιρέτησε νωρίς. Ο Juan γινόταν όλο και πιο αστείος αν και ούτε αυτός μου έλειψε ιδιαίτερα όταν έφυγε. Τα ρεπορτάζ για το περιοδικό μερικές φορές μου άρεσαν αλλά τουλάχιστον στο τελευταίο επεισόδιο θα έπρεπε να δώσουν πιο πολύ βάση στις ιστορίες τον κεντρικών ηρώων.