- mel wrote:
- Η Μάνα (Περλ Μπακ): παρά την καλή μου διάθεση δεν πρόλαβα να προχωρήσω πέρα από μερικές σελίδες. Με κούρασε
Καλύτερα που δεν το συνέχισες. Εμένα με ψυχοπλάκωσε τρομερά το τι τράβηξε αυτή η γυναίκα.
- paola wrote:
- Ακομα κι αν δεν μου αρεσει ενα βιβλιο πιεζομαι και το διαβαζω,δεν μπορω να το αφησω,ειδικα αν το εχω αγορασει.Ευτυχως πολυ σπανια συμβαινει.
Έχω έναν παρόμοιο ψυχαναγκασμό. Προσπαθώ να μην αφήνω βιβλία στη μέση. Αλλά ήταν μερικά που με έφεραν στα όριά μου.
1. Το Όνομα του Ρόδου (Ουμπέρτο Έκο)
Το μισώ απίστευτα. Δεν πα' να 'ναι κλασσικό, αριστούργημα, ορόσημο της λογοτεχνίας ή ο,τι άλλο θέλει. Έφτασα στο κεφάλαιο που περιέγραφε το μοναστήρι, προχωρούσα τις σελίδες κι έπεφτα σε νέες περιγραφές, κι άλλες περιγραφές, περισσότερες περιγραφές
και δράση μηδέν! Ξέχασα ποιοι ήταν οι ήρωες και τι έκαναν. Το πέταξα και είδα την ταινία για να μάθω τι γίνεται. Κάποιοι μου είπαν ότι η περιγραφή του μοναστηριού πιάνει κανονικότατα δυο κεφάλαια
2. Οι 50 αποχρώσεις του γκρι (Τζέιμς)
Το έπιασα από καθαρή περιέργεια, επειδή γινόταν ντόρος γύρω από το όνομά του. Έφτασα ως εκεί που ο σαδιστής κι η μαζόχα έκλεισαν συμβόλαιο μεταξύ τους. Αυτό το συμβόλαιο επαναλαμβανόταν αμέτρητες σελίδες, κάθε φορά που το συζητούσαν, η "συγγραφέας" το έγραφε ολόκληρο από την αρχή
Δεν έφταιγε μόνο αυτό. Η γραφή ήταν κάκιστη. Η συγγραφέας ήξερε μερικές λέξεις/φράσεις και τις κοπανούσε συνεχώς μέχρι να βγει η σελίδα. Σκυλοβαρέθηκα.
3. Με τα μάτια του Μπρούνο (Αλεξάντερ Χέμον)
Μόνο το πρώτο διήγημα είχε πλοκή. Τα υπόλοιπα ήταν ασυναρτησίες και λόγια του αέρα.