Γραφή, πλοκή και χαρακτήρας.

Στο Ανάμεσα σε δύο κόσμους που τελείωσα πριν λίγες μέρες η Ίζαμπελ λέει στην αδερφή της

Spoiler:

Το συμπέρασμα που βγαίνει στην τελευταία σκηνή του βιβλίου είναι ότι η Ίζαμπελ

Spoiler:

Αυτό που με προβλημάτισε είναι πώς μια γυναίκα έγραψε κάτι τόσο σκοτεινό; Το έκανε για λόγους εντυπωσιασμού και μόνο; Η ψυχολογική της κατάσταση ή κάποιο ψυχολογικό σύνδρομο την ώθησε σ' αυτό;
Εσείς πιστεύετε πως μέσω της γραφής κάποιου τον γνωρίζετε εν μέρη σαν άνθρωπο; Σίγουρα αυτό που μπορούμε να καταλάβουμε είναι την ευφυΐα του συγγραφέα. Μπορούμε να μαντέψουμε και κάτι άλλο για εκείνον; Ποιά είναι η γνώμη σας;

Δυσκολη η απαντηση... Πολλες φορες εχω ακουσει/διαβασει συγγραφεις να λενε οτι εχουν βαλει ενα μερος του εαυτου τους στο βιβλιο τους.
Πιστευω πως οταν καποιος γραφει ενα βιβλιο,επηρεαζεται απο τα βιωματα του,και την ψυχολογικη κατασταση που βρισκεται.
Αλλα δεν ξερω κατα ποσο μπορουμε ως απλοι αναγνωστες να τους γνωρισουμε,εστω και λιγο.

paola wrote:

Πιστευω πως οταν καποιος γραφει ενα βιβλιο,επηρεαζεται απο τα βιωματα του,και την ψυχολογικη κατασταση που βρισκεται.

Πιστεύω ακριβώς το ίδιο.
Το μόνο πρόβλημα είναι πώς ορίζονται τα βιώματα. Βιώματα δεν είναι μόνο όσα τυχαίνουν σ'εμάς τους ίδιους αλλά και όσα ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε, όλα επηρεάζουν. Είναι πολύ συνηθισμένο οι συγγραφείς να παίρνουν κομμάτια από τους χαρακτήρες που τους γοήτευσαν σε βιβλία, να τα ενώνουν και να φτιάχνουν έτσι έναν καινούργιο χαρακτήρα. Εφόσον εκείνοι τους επηρέασαν, τους περιλαμβάνουν στα βιώματά τους.

Θυμήθηκα την ταινία "Το γάλα της θλίψης" που μιλάει για τα τραύματα από τον εμφύλιο στο Περού. Ενώ η ηρωίδα γεννήθηκε στο τέλος του πολέμου και δεν έζησε τη φρίκη, οι διηγήσεις της μητέρας της την επηρέασαν τόσο πολύ, που νόμιζε ότι η τραγωδία συνέβη στην ίδια. Είχε θλίψη και φοβίες από το "γάλα που βύζαξε".

mel wrote:

Αυτό που με προβλημάτισε είναι πώς μια γυναίκα έγραψε κάτι τόσο σκοτεινό;

Μπορεί να το είχε σαν επιθυμία αυτό, αλλά και σαν φόβο. Πάντως οι συγγραφείς τρόμου λένε ότι ξορκίζουν τους φόβους τους όταν τους μεταφέρουν στο χαρτί. Κι οι αναγνώστες τρόμου το ίδιο λένε, διαβάζουν φανταστικούς τρόμους για να αντέξουν τους πραγματικούς.

mel wrote:

Εσείς πιστεύετε πως μέσω της γραφής κάποιου τον γνωρίζετε εν μέρη σαν άνθρωπο;

Εν μέρει, ναι.

Αυτό που μου έκανε κάποια εντύπωση είναι ότι την δολοφονία την κάνει ένα μικρό κορίτσι. Ίσως όμως τα λιγότερο καταθλιπτικά άτομα να γράφουν πιο σκοτεινά. Αν έχεις έντονη θλίψη μέσα σου και στη ζωή σου, πιστεύω δύσκολα την θες και στην γραφή. Φυσικά δεν ισχύει για όλους (ομοιοπαθητική, αλλά πόσο ν' αντέξεις; ).

Οταν εβλεπα την σειρα "Deadly women" πετυχα ενα επεισοδιο με ανηλικες φονισσες.
Η μια ηταν 10-11 χρονων και σκοτωσε 2 παιδακια. Εφριξα μιλαμε.

Για τα βιωματα που λεμε παντως θυμηθηκα τις αδελφες Μπροντε,που τα βιβλια τους,σαφεστατα ειναι επηρεασμενα απο την ψυχολογια και τα βιωματα τους.

Είναι αδύνατο να μην υπάρχει κάτι βιωματικό από τους συγγραφείς, ακόμα κι αν δεν έχουν αυτή την πρόθεση. Ακόμα και ο τρόπος που γράφει κανείς είναι κάτι προσωπικό. Φυσικά το βιωματικό μπορεί να έχει να κάνει με ιστορίες άλλων όπως λέει η Αλμοδοβαρεμένη ή κάτι ελάχιστο που θα σε επηρεάσει. Για παράδειγμα να αντλήσεις έμπνευση από ένα άτομο που είδες για μια στιγμή.