Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;

Διαβάζω το μυθιστόρημα Τα τελευταία απογεύματα με την Τερέζα. Ωραίο είναι, πολύ ζωντανό. Είμαι στην αρχή και ήδη υπήρξε μια μικρή ανατροπή!

Δεν το ηξερα αυτο το βιβλιο.Γενικα mel βλεπω οτι σου αρεσουν οι λατιν συγγραφεις.
Τελειωσα την "Κλεφτρα των βιβλιων" Ηταν πολυ ωραιο,εντονο και συγκινητικο.
Τωρα ξαναδιαβαζω "Το κοριτσι με το τατουαζ".

paola wrote:

Δεν το ηξερα αυτο το βιβλιο.Γενικα mel βλεπω οτι σου αρεσουν οι λατιν συγγραφεις.

Αμέ... Αυτή η ιστορία διαδραματίζεται στην Καταλονία. Αλλά γενικά έχω σκοπό να το ρίξω στα μυθιστορήματα. Στα αισθηματικά, δε θέλω πολύ προβληματισμό.

Και πολυ καλα θα κανεις. Αγαπω πολυ τα βιβλια φαντασιας,και τα αστυνομικα,αλλα αγαπω και τα αισθηματικα. (Μοντερνα και εποχης).

Εμένα μ' αρέσουν τα θέματα που έχουν να κάνουν με ιστορία-κοινωνιολογία και η λογοτεχνία (όχι τόσο του φανταστικού). Αυτά που διστάζω ν' αγοράσω είναι τα βιβλία μεταφυσικής, αν και στο παρελθόν έχω πάρει ανάλογα περιοδικά, φοβάμαι ότι αν τα αρχίσω να τα διαβάζω θα παραχαζέψω .

Διαβάζω το Αόρατο βουνό. Ναι το τελείωσα το πρώτο και άρχισα και δεύτερο μυθιστόρημα, θέλω ν' ανακτήσω τον χαμένο χρόνο .

Έχω αρχίσει Το μυστικό των ταύρων, με λάτιν χρώμα μπαίνει αυτή η χρονιά .

Λογω εορτων ξαναδιαβασα
Μικρες κυριες
Μικρες κυριες παντρευονται.
Τα αγαπω αυτα τα βιβλια!
Περηφανια και προκαταληψη.
Μετα σιγουρα θα πιασω καποιο αδιαβαστο.

Άρχισα τον Κήπο με τις αναμνήσεις. Το δανείστηκα λόγω του ονόματος της ηρωίδας που συμπίπτει με το ψευδώνυμό μου (σημαδιακό!) και ωραίου εξωφύλλου.

paola wrote:

Λογω εορτων ξαναδιαβασα
Μικρες κυριες
Μικρες κυριες παντρευονται.
Τα αγαπω αυτα τα βιβλια!  amor

"Μικρές Κυρίες" είναι το πρώτο μυθιστόρημα που διάβασα στη ζωή μου (τρίτη δημοτικού, αν θυμάμαι καλά) και το υπερ-αγαπώ! Δυστυχώς, οι συνέχειες μου είναι άγνωστες. Δεν τις βρήκα στα ελληνικά. Ίσως τις πιάσω στα αγγλικά. Συνέχειες εννοώ το "Jo's Boys" και "Little Men". Το Μικρές Κυρίες που έχω φτάνει μέχρι και το γάμο της Τζο με τον καθηγητή. Αυτό δεν καλύπτει το "Μικρες κυριες παντρευονται";

Mel, όμορφο εξώφυλλο, ταξιδιάρικο. Είναι καλό το μυθιστόρημα; Οι κριτικές στο goodreads είναι ανάμεικτες. Θα ήθελα κάτι χαλαρωτικό για μετά.

Τώρα διαβάζω "Οι θεοί διψούν" του Ανατόλ Φρανς με θέμα την περίοδο τρομοκρατίας στη γαλλική επανάσταση.

Αλμοδοβαρεμένη wrote:

Mel, όμορφο εξώφυλλο, ταξιδιάρικο. Είναι καλό το μυθιστόρημα; Οι κριτικές στο goodreads είναι ανάμεικτες. Θα ήθελα κάτι χαλαρωτικό για μετά.

Λόγω κάποιον θεμάτων δεν το έχω προχωρήσει όσο θα ήθελα (με έπιασε και μια φρενίτιδα με την Noelia ) αλλά μια χαρά χαλαρό είναι. Παίζει και το μεταφυσικό στοιχείο που ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί.

Quote :

"Μικρές Κυρίες" είναι το πρώτο μυθιστόρημα που διάβασα στη ζωή μου (τρίτη δημοτικού, αν θυμάμαι καλά) και το υπερ-αγαπώ! Δυστυχώς, οι συνέχειες μου είναι άγνωστες. Δεν τις βρήκα στα ελληνικά. Ίσως τις πιάσω στα αγγλικά. Συνέχειες εννοώ το "Jo's Boys" και "Little Men". Το Μικρές Κυρίες που έχω φτάνει μέχρι και το γάμο της Τζο με τον καθηγητή. Αυτό δεν καλύπτει το "Μικρες κυριες παντρευονται";

Κι εγω το υπερ-αγαπω γι'αυτο και το εχω σε διαφορες εκδοσεις. Δεν μου εφτανε το ενα βιβλιο.
Ο γαμος της Τζο,και των αλλων κοριτσιων ειναι στο βιβλιο "Μικρες κυριες παντρευονται". Αναλογα ποια εκδοση εχεις.Καποιες τα εχουν μαζι και αλλες εχουν την ιστορια σε 2 τομους.
Το "Μικροι κυριοι" υπαρχει γιατι το εχω σε παλια εκδοση με χοντρο εξωφυλλο,ισως καπου να το βρεις.

Spoiler:

paola wrote:

Quote :

"Μικρές Κυρίες" είναι το πρώτο μυθιστόρημα που διάβασα στη ζωή μου (τρίτη δημοτικού, αν θυμάμαι καλά) και το υπερ-αγαπώ! Δυστυχώς, οι συνέχειες μου είναι άγνωστες. Δεν τις βρήκα στα ελληνικά. Ίσως τις πιάσω στα αγγλικά. Συνέχειες εννοώ το "Jo's Boys" και "Little Men". Το Μικρές Κυρίες που έχω φτάνει μέχρι και το γάμο της Τζο με τον καθηγητή. Αυτό δεν καλύπτει το "Μικρες κυριες παντρευονται";

Κι εγω το υπερ-αγαπω γι'αυτο και το εχω σε διαφορες εκδοσεις. Δεν μου εφτανε το ενα βιβλιο.
Ο γαμος της Τζο,και των αλλων κοριτσιων ειναι στο βιβλιο "Μικρες κυριες παντρευονται". Αναλογα ποια εκδοση εχεις.Καποιες τα εχουν μαζι και αλλες εχουν την ιστορια σε 2 τομους.
Το "Μικροι κυριοι" υπαρχει γιατι το εχω σε παλια εκδοση με χοντρο εξωφυλλο,ισως καπου να το βρεις.

Spoiler:

Χαίρομαι που υπάρχει. Αλλά αν είναι να τα βρω πετσοκομμένα, ας ξεκινήσω με τις αγγλικές εκδόσεις κι αν σκαλώσω, στρέφομαι στις ελληνικές.

Τελείωσα τον Κήπο με τις αναμνήσεις έτσι τώρα μπορώ να δώσω μια πιο έγκυρη άποψη. Το βιβλίο στις πρώτες τους σελίδες θα το χαρακτήριζα τυπικό της λεγόμενης "γυναικείας λογοτεχνίας". Συνεχίζει χαλαρά και ευχάριστα, αργότερα μας βάζει στα οικογενειακά της Μελ τα οποία για μένα ήταν κάπως αδιάφορα αλλά συγχωρούμε την συγγραφέα . Αυτό που με απογοήτευσε ήταν ότι δεν εκπλήρωσε στο ελάχιστο τις προσδοκίες που μας δημιούργησε περί

Spoiler:

Τουλάχιστον οι λογοτεχνικές απογοητεύσεις μας κάνουν δημιουργικούς. "Γράψε το βιβλίο που ήθελες πάντα να διαβάσεις" είχε πει κάποιος.

Μα ένα σπίτι στην γωνία που μικρά το λέγαμε στοιχειωμένο μόνο επειδή ήταν ερειπωμένο περισσότερες πιθανότητες είχε να ήταν από το μέρος που έμενε η Μελ. Για το οποίο αρχικά ένιωσε μια παράξενη αίσθηση, μετά κάποιος της είπε κάτι και μετά είδε ένα παράξενο όνειρο που μπορεί να ήταν μόνο όνειρο. Το μεταφυσικό μάλλον φοβούνται πολλοί συγγραφείς να το αναπτύξουν.
Εσύ το διάβασες καθόλου, να πεις μια γνώμη μήπως κάνω λάθος ;

Μπα. δεν το ψαξα καν, χάθηκα στη ντουζίνα με τα αδιάβαστα που ήδη έχω
Ίσως η συγγραφέας να έβαλε το μεταφυσικό μόνο για να τραβήξει το ενδιαφέρον και να μην ήταν το κεντρικό θέμα του βιβλίου της. Γενικά, είτε φοβούνται να το αναπτύξουν όπως λες είτε το αναπτύσσουν με προβλέψιμο τρόπο και τους βγαίνει άνοστο. Προσωπικά, ελάχιστες ιστορίες με φαντάσματα βρίσκω ενδιαφέρουσες.

Κάνω ένα διάλειμμα από την λάτιν λογοτεχνία, το έχω ρίξει στην αγγλοσαξωνική. Διάβασα τα δύο πρώτα κεφάλαια από την Κόρη της Αυστραλίας. Το επέλεξα γιατί μου φάνηκε εντελώς τηλενουβέλα: αφήνουν ένα κοριτσάκι στην αυστραλιανή έρημο για να πεθάνει όμως κάποιος το σώζει, μετά πάει σ' ένα ορφανοτροφείο όπου γνωρίζει ένα αγοράκι που γίνεται ο φύλακας άγγελός της αλλά η μοίρα θα χωρίσει τα δυο παιδιά και η Λεονόρα θα επιστρέψει πολλά χρόνια αργότερα στην Αυστραλία με τον κακό σύζυγό της. Από τις ματιές που του έριξα είναι πολύ ευκολοδιάβαστο.

Για την "Κορη της Αυστραλιας" εχω ακουσει πολλες καλες κριτικες.
Εγω ειχα διαβασει πριν λιγα χρονια τα πρωτα 5 βιβλια της σειρας "vampire diaries" και τωρα αξιωθηκα να συνεχισω με τα 2 επομενα που κλεινουν την original 7λογια που εγραψε η συγγραφεας (ακολουθουν αλλα 3 βιβλια απο ghost writers).

Ωραία είναι η Κόρη της Αυστραλίας , στο στυλ μας, δεν πιστεύω να χαλάσει μετά.

Πρόσφατα διάβασα "το παιχνίδι της τυφλόμυγας" του Edgar Wallace. Αν και γνωστός συγγραφέας δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι δικό του. Γενικά μ' αρέσουν τα αστυνομικά. Αυτό ήταν μικρό, με πολλά αλλά μικρά κεφάλαια. Μου άρεσε αρκετά και είχε αποκαλύψεις μέχρι το τέλος. Έχει και τη γοητεία του παλιού, τότε που δεν υπήρχαν τα μέσα που έχουμε σήμερα (π.χ. κινητά τηλέφωνα), κάτι που βοηθάει στο να έχει περισσότερη πλοκή. Αν ξαναθελήσω να διαβάσω κάτι αστυνομικό ο Edgar Wallace θα είναι στις επιλογές μου.

Επίσης τέλειωσα και την Πειθώ της Τζέην Ώστεν που μου δάνεισε μία φίλη. Έχω δει όλες τις μίνι σειρές που έχει παίξει η ΕΡΤ βασισμένες στα βιβλία της. Από βιβλία της Τζέην Ώστεν είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια το "Περηφάνια και Προκατάλειψη", το οποίο δεν θυμάμαι γιατί (έχουν περάσει και πολλά χρόνια) με απογοήτευσε λίγο. Ίσως επειδή δεν είχα συνηθίσει το ύφος της Ώστεν. Πάντως η Πειθώ μου άρεσε πολύ περισσότερο. Έχουμε βέβαια κι εδώ ομοιότητες με το Περηφάνια και Προκατάλειψη όπως και με άλλα έργα της Ώστεν. Η ηρωίδα είναι συνετή ενώ κάποιοι από τους οικείους της είναι ανυπόφοροι - λίγο στον κόσμο τους - και τη φέρνουν σε δύσκολη θέση, ένας χαρακτήρας του έργου που φαίνεται να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ηρωίδα ενώ στην αρχή φαίνεται καλός αποδεικνύεται κακός κ.α. Το διάβασα αρκετά γρήγορα γιατί βιαζόμουν να φτάσω στο συγκινητικό γράμμα που δίνει ο ήρωας στην ηρωίδα και τα ξαναβρίσκουν. Μου άρεσε και η γλώσσα του έργου παρόλο που το διάβαζα με το λεξικό παραδίπλα (έχει κάτι λέξεις όπως "επιδαψιλεύοντας", "αγχίνους", "γηθόσυνα" "ασμένως") Η συγκεκριμένη έκδοση εκτός από το έργο, είχε και πολλές φωτογραφίες, πολλές επεξηγηματικές παραπομπές, σχόλια του μεταφραστή και πολλά σχόλια για τη συγγραφέα από συναδέλφους της και άλλους. Απ' αυτά βέβαια τη ζωηρώτερη εντύπωση μου έκαναν φυσικά τα αρνητικά σχόλια ειδικά του Μαρκ Τουαίην σε κάτι επιστολές του: "Όποτε διαβάζω την Υπερηφάνεια και Προκατάλειψη" μου 'ρχεται να την ξεθάψω και να τη χτυπώ στο κρανίο με τα ίδια της τα κόκαλα" (είχε πεθάνει η Ώστεν) καθώς και "Το θεωρώ μεγάλο κρίμα που την άφησαν να πεθάνει από φυσικό θάνατο". Υποθέτω ότι αυτές οι επιστολές προορίζονταν για ιδιωτική χρήση. Και η Σαρλότ Μπροντέ δεν την είχε σε μεγάλη υπόληψη, αν και αναγνωρίζει ότι έχει ένα ταλέντο θεωρεί ότι "δεν αναστατώνει τον αναγνώστη της με τίποτα βίαιο, δεν τον ταράζει με τίποτε βαθύ: Τα Πάθη της είναι τελείως άγνωστα...) Αν σκεφτούμε βέβαια το ύφος και των δύο αδερφών Μπροντέ είναι απολύτως κατανοητό.

Άσχετη wrote:

Η ηρωίδα είναι συνετή ενώ κάποιοι από τους οικείους της είναι ανυπόφοροι - λίγο στον κόσμο τους - και τη φέρνουν σε δύσκολη θέση, ένας χαρακτήρας του έργου που φαίνεται να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ηρωίδα ενώ στην αρχή φαίνεται καλός αποδεικνύεται κακός κ.α. Το διάβασα αρκετά γρήγορα γιατί βιαζόμουν να φτάσω στο συγκινητικό γράμμα που δίνει ο ήρωας στην ηρωίδα και τα ξαναβρίσκουν

Λένε ότι το Πειθώ είναι το πιο προσωπικό μυθιστόρημα της Ώστεν. Είχε ερωτευτεί κάποιον σε νεαρή ηλικία και ο περίγυρος την έπεισε να τον αφήσει επειδή δεν είχε περιουσία και κοινωνική θέση ανάλογη με τη δική τους. Μάλλον η ωριμότερη Ώστεν θα ήθελε να τον ξανασυναντήσει και να τα ξαναβρούν στην πραγματική ζωή. Αν όμως συνέχιζε να είναι φτωχός θα τον απέρριπτε πάλι; Ο Γουέντγουορθ στην Πειθώ επιστρέφει πλούσιος κι είναι εύκολο για την ηρωίδα να τον θέλει. Αισθήματα υπήρχαν από πριν, λεφτά βρέθηκαν στην πορεία.

Άσχετη wrote:

Και η Σαρλότ Μπροντέ δεν την είχε σε μεγάλη υπόληψη, αν και αναγνωρίζει ότι έχει ένα ταλέντο θεωρεί ότι "δεν αναστατώνει τον αναγνώστη της με τίποτα βίαιο, δεν τον ταράζει με τίποτε βαθύ: Τα Πάθη της είναι τελείως άγνωστα...) Αν σκεφτούμε βέβαια το ύφος και των δύο αδερφών Μπροντέ είναι απολύτως κατανοητό.

Ίσως οι Μπροντέ δεν της συγχωρούσαν τη σάτιρα της γοτθικής λογοτεχνίας. Το Αββαείο του Νορθάγκερ σατιρίζει τα Μυστήρια του Ουντόλφο, δημοφιλές γοτθικό ρομάντσο της εποχής. Βέβαια, είχε κι η Ώστεν τα δίκια της. Αν σκεφτώ πόσο ευαίσθητη είναι η ηρωίδα στα Μυστήρια του Ουντόλφο, που δακρύζει στη θέα ενός όμορφου τοπίου και λιποθυμά κάθε τρεις και λίγο... αγανάκτησε η Ώστεν με τόσο πάθος κι αποφάσισε να βάλει φρένο. Γενικά, τα έργα της θεωρούνται αντίβαρο στο ρομαντισμό.

Να πω οτι η Πειθω ειναι οντως ωραιο βιβλιο,οπως και το "Αββαειο του Νορθαγκερ" .Πιο αναλαφρο θα ελεγα.
Σε αυτο ειχα διαβασει αναφορες για το βιβλιο "Τα μυστηρια του Ουντολφο" και το ειχα ψαξει,αλλα δεν υπηρχε στα ελληνικα.
Αλμοδοβαρεμένη το εχεις διαβασει στα αγγλικα να υποθεσω;

paola wrote:

Αλμοδοβαρεμένη το εχεις διαβασει στα αγγλικα να υποθεσω;

Ναι, στ'αγγλικά. Το είχα ψάξει στα ελληνικά πρώτα, αλλά όπως κι εσύ, δε βρήκα τίποτα.

Διαβάζω My Land Sings: Stories from the Rio Grande του Ροδόλφο Αμάγια. Διηγήματα βασισμένα σε μεξικανικούς θρύλους.
Ο πιο γνωστός θρύλος είναι η Κλαψιάρα (La Llorona) η οποία μοιάζει με την ελληνική Λάμια. Έχασε τα παιδιά της και κλαίει για να προσελκύσει τα παιδιά των άλλων και να τα σκοτώσει. Άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία είναι αυτή της Dulcinea. Πήγε στο χορό χωρίς την άδεια των γονιών, φορώντας κόκκινο φόρεμα και κραγιόν, με αποτέλεσμα να την πάρει ο διάβολος. Κυριολεκτικά. Χόρεψε μ'έναν πανέμορφο νεαρό που αποδείχτηκε ο Εξαποδώ μεταμορφωμένος.
Δίνει πολλές πληροφορίες για τις μεξικανικές προλήψεις. Οι τυφώνες οφείλονται στον Εξαποδώ κι αν ακούσεις κογιότ να ουρλιάζει σημαίνει ότι σε τριγυρίζουν δαίμονες.